Amele

Sabaha doğru kalktı yerinden. Üzerine çevrilmiş tuhaf bakışlara aldanmadı bile. Bir an önce uzaklaşmak istedi, sessizliğe çok ihtiyacı olduğunu düşünüyordu. Sessizlik çözecekmiş gibi her şeyi... Sessizlik... Kaçarsa eğer gürültüden ve kalabalıktan; kendinden de kaçacağını düşündü adam. Anlamamıştı maalesef nasıl susturacağını gürültüleri. Kaçmak tek çözüm sandı ve tekrar düştü yollara. Ne yöne gittiğine bakmadan, bir saniye bile kafasını kaldırmadan. Çünkü biliyordu ki göreceği herhangi bir insan, zihninde kurduğu duvarları bir bir yıkacaktı. Zihnen çıplak kalmaktan korkuyordu adam. Düşüncelerinin okunmasından... O da kaçtı, tekrar ve tekrar...